Gardenroute: Fear is temporary, regret is forever.

Ongelofelijk, deel twee van onze reis “The Gardenroute” (in het duffe Nederlands ook wel De Tuinroute genaamd) zit er alweer op. Deze twee weken waren echt waanzinnig, of te wel: “quite nice”! Twee weken vol met bizarre activiteiten, geweldige ontmoetingen en het afwerken van m'n bucketlist.

De reis begon in Oudtshoorn, een stad dat helemaal in het teken staat van de struisvogel. We verbleven hier 1 nacht in een geweldig hostel. 'S avonds werden we verwelkomt met een Ostrichbraai en hebben we nog lekker een biertje gedronken bij het kampvuur. Hier ontmoetten we Marie, een meisje uit Canada (Quebec), die op de heenweg nij ons in de BazBus zat. De volgende dag hebben we een struisvogelboederij bezocht waar we op de struisvogels konden rijden en ze mochten voeren. Wat ging dat rijden er hard aan toe, strusvogels kunnen 60 km/u rennen! Geniaal om eens gedaan te hebben! Vergelijkbaar met zo'n rodeo-stier waarbij het moeite kost om er op te blijven zitten. Missie Oudtshoorn geslaagd: “eat one, feed one, ride one”. Ook hebben we de Cango Caves bezocht, een nogal saaie attractie als we de adventure tour niet hadden gedaan. Nu moesten we kruipen door hele smalle stukken, soms met een opening van maar 25 cm. Heerlijk om achteraf te horen hoe de normale tour alleen maar uit oudjes bestond die overal veel te lang bleven staan om foto's te maken en ons groepje met avonturiers lekker door de grotten heen sjeesden;)
Onderweg naar onze volgende bestemming: Wilderness, hadden we twee uur de tijd om George te ontdekken aangezien we daar moesten wachten op de BazBus. We werden hier overal in het Afrikaans aangesproken, in tegenstelling tot Grabouw waar medewerkers in een supermarkt in het Engels tegen ons begonnen te praten. Conclusie na twee uur: in George leven een stuk meer blanke Afrikanen dan in Grabouw, vandaar dat we ook als Afrikaans werden aangezien. Onderweg in de BazBus naar Wilderness reisden de filmcrue + presentator van een travelprogramma van BBC met ons mee. Wie weet wordt ik nog wel beroemd in Engeland. Alhoewel ik niet denk dat ze mijn interview gebruiken ;) Wat is dat verschrikkelijk zeg om in een volle bus een beetje slechte vragen overdreven enthousiast te beantwoorden voor zo'n camera! In mijn overdreven enthousiasme op de vraag wat ik nog ging doen tijdens de Gardenroute riep ik “de bungee!”. Ohjee.. moet ik dit nu echt gaan waarmaken??
In Wilderness lag ons hostel aan het strand waardoor ik wakker werd met het geluid van klotsende golfen op het strand met een heerlijke zeelucht. Hier ontmoette we Robin, een Amerikaanse vrouw die zichzelf uitnodigde om met ons mee uit eten te gaan zonder dit te vragen of aan te kondigen en een vrouw die mijn beeld bij New-York compleet bevestigde: in 20 jaar tijd heeft ze nog nooit zelf gekookt maar haalt ze altijd take-aways. In wilderness genoten we van een kano-tocht en het zwemmen bij een waterval. Ook de Cave-men bezocht, een man die woont in een grot en dit als huis voor daklozen heeft omgetoverd , versierd met nogal veel schelpen. We besloten om een dag eerder weg te gaan naar Knysna omdat we eigenlijk alles wel in één dag hadden gezien in Wilderness en we op deze manier niet aan Robin vastgeplakt zaten;)
Aangekomen in Knysna werden we opgewacht door Andy, een man uit Engeland die we tijdens onze eerste rit met de BazBus hadden ontmoet. We werden uitgenodigd om indisch te gaan eten, samen met hem, Sandra (gezellige meid uit Duitsland), Matt (broekie uit Engeland), Devina (Chick uit Engeland) en Sophie (meisje uit Zweden). Gelachen om het gebrek aan kennis van Inge en mij als het gaat om indisch eten. Leuk hoe je tijdens het reizen zoveel verschillende mensen ontmoet en dit ook nog eens klikt met elkaar. 'S avonds geproost op Inge haar verjaardag en het uitgestorven Knysna ingeruild voor een heerlijk bedje, gelukkig mijn bed zonder bedbugs. Op Inge haar verjaardag lekker uitgebreid ontbeten, met allemaal Amerikaanse bejaarden een cruise gemaakt over de Knysna Lagune naar The Heads (twee kliffen), champagne gedronken bij de mini-waterfront en heerlijk uiteten geweest in een luxe visrestaurant waar ik de lekkerste gamba's ooit op heb & voor het eerst in m'n leven Kreeft heb gegeten. Wat een uitdaging om zo'n ding te “slachten”. De dag daarna hebben we twee mountainbikes gehuurd en het plaatsje per fiets ontdekt. Uiteindelijk beland op het strandje van Leisure Island, een eiland dat onderdeel is van Knsyna. 'S avonds gechillt bij het hostel en Nick (een gast uit Engeland/Nieuw-Zeeland) onmoet. Mede dankzij de bedbugs bij andere gasten, besloten Inge en ik om de derde nacht in Knysna in te ruilen voor een extra nachtje in Plettenberg Bay. Hier verbleven we in een hostel wat meer op een hotel leek. We hadden een prive kamer en er lagen zelfs handoeken op ons twee persoonsbed! Wel even wat anders dan de veel te kleine 10 persoons dorm met bedbugs in Knysna;) Nick, Andy & Devina zaten in een hostel op drie minuten lopen bij ons ho(s)tel vandaan. We zaten drie nachten verplicht aan Plett vast aangezien de BazBus niet op zondag rijdt. Ons doel hier was: liggen op het strand en skydiven. Omdat het de eerste twee dagen bewolkt en regenachtig was (terwijl in NL de zon scheen!!) hebben we een beetje rondgehangen en gechillt in ons hostel, genoten van de natuur en zeehonden tijdens een wandeling over Robberg (een grote pier). Een wandeling die 2 uur hoort te duren maar waar we 4 uur over hebben gedaan. 'S avonds lekker uit eten geweest en veel gepooled.
De dag van vertrek belden we vroeg naar de skydive-organisatie en konden we om 9 uur 's ochtends terecht; OHYEAH! Na een korte instructie, wat niet veel meer was dan hoe ik m'n voeten en handen moest houden als we uit het vliegtuig sprongen, was het tijd om het vliegtuig in te gaan! Samen met de piloot, twee instructeurs + Inge & ik, wat net paste in het kleine vliegtuigje, gingen we de lucht in. Op 4000 ft dacht ik “oke, dit is nog niet heel hoog”, maar gelukkig hadden we nog 6000 ft te gaan want we sprongen bij een hoogte van 10.000 ft (ongeveer 3 km). Bij 8000 ft zaten we toch echt al boven de wolken (die alleen in de verte te zien waren) en werd ik aan m'n instructor, Mike, gekoppeld: klaar om het vliegtuig uit te springen! Toen de deuren open gingen, na een vliegrit van ongeveer 15 minuten, kwam er een hele lading wind binnen en mocht ik als eerste met m'n benen buiten boord hangen. Toen Mike ons uit het vliegtuig duwde hadden we een vrije val van 33 seconden van 204 km/h: zooooooooooooooooo kick!!! De wind vloog me om de oren/in m'n mond. Het voelt zo onmenselijk maar totaal niet eng. Het voelt eigenlijk als vliegen, zweven en vallen tegelijkertijd! Op een hoogte van 5000 ft opende Mike de parachute en genoot ik nog een paar minuten van zelf de parachute besturen en het uitzicht over de bergen, het strand en de zee. Na een veilige landing, met iets te veel wind, zat ik vol adrenaline: wanneer is de volgende keer?!
Het echtpaar dat na ons aan de beurt was mocht niet meer de lucht in omdat er teveel wind stond: wat hadden wij geluk zeg! Daarna heerlijk op het strand genoten van het feit dat we net uit het vliegtuig waren gesprongen, want jawel: het was zowaar zonnig!
Na Plett gingen we door naar Stormsriver, waar Andy ons opnieuw stond op te wachten zodat ons clubbie weer bij elkaar was. Dit hostel, Dijembe, is sowieso het geweldigste hostel dat er bestaat: met honden, een paard, een geit (!), een jacuzzi op het dakterras, djembe's, volgeschreven muren, stapelbedden van 3 hoog, de Nation Cup (een door ons zelfverzonnen wedstrijd tussen Engeland, Duitsland en Nederland), aligator wrestling en Flying Fish (de Afrikaanse versie van Radler bier). Hier ontmoeten we ook Christoph, de grappigste Duitser ever, Margaux (en nog twee vriendinnen van haar) en Leonard. In stormsriver was het de laatste kans om de bungee te doen. Ik hoopte stiekem dat het drie dagen zou regenen zodat we niet in de gelegenheid waren om het te doen, maar helaas.... de derde dag was het schitterend weer en werd de bungee jump gereserveerd. Aangekomen bij de bungee was ik echt zooooo zenuwachtig dat ik twijfelde om het niet te doen. Het betalingsmoment was het engste moment van de hele gardenroute: betalen betekent springen. Nadat ik dan toch eindelijk m'n pincode had ingevoerd, ging alles heel snel: in de tuigjes gehesen en over de totaal niet enge loopbrug naar het platform waar de jumps werden gedaan. Aangekomen op het platform waren al m'n zenuwen opeens verdwenen en had ik er zowaar zin in! Er was een chille vibe, mede dankzij de dj en de dansende afrikaanse mannetjes die met een vrolijke glimlach het bungeekoord omhoog trokken. Als enalaatste was ik eindelijk aan de beurt en werd ik op de rand gezet, twee mannetjes gilden keihard in m'n oor: 3....2.....1.... Dat was het moment waarbij ik van een 216m hoge brug afsprong met m'n armen wijd, de wind om de oren, in de verte bomen en een riviertje en waarbij ik dacht; wwaaaaaaaahhh. Na een paar seconden, geen idee hoe lang het duurde eigenlijk, werd ik omhoog getrokken en stroomde al het bloed naar m'n hoofd. Dat was het moment om nog een paar keer op en neer te bungelen, te gillen en je echo te horen en te genieten van de omgeving.... op z'n kop. “Fear is temporary, regret is for ever.” Verder in Stormsriver nog een te zware mountainbike tocht van 22 km gedaan met ongeveer een klim van 6km de berg op, nog meer flying fish gedronken en de overwinning gevierd van de bungee jump met een heerlijke hamburger in het Elvis cafe, waar we Jan & Christina tegen kwamen. Een stel uit duitsland dat veel blij was om eindelijk eens andere reizigers tegen te komen en zich aansloten bij ons groepje.
Daarna was het tijd voor de ena laatste bestemming van de gardenroute: 2 nachten in Jeffrey'sbay. De plaats die bekend staat om het surfen. Sinds twee maanden hebben we hier eindelijk voor het eerst in de zee gezwommen! In Cape Town was de zee veel te koud! Heerlijk om lekker in de golven te duiken en je mee te laten voeren op het strand! Ook m'n eerste surfles gehad, met veel te weinig golven en 's ochtends zeker 20 dolfijnen zien zwemmen vlak langs de kust voor ons hostel. Op een betere manier wakker worden kan haast niet. Het was een veel drukker hostel dan we gewend waren, met een gezellige bar, een fishing bowl en veel gezelligheid. De laatste dag met een paar andere meiden een paardrij tocht gedaan over het strand. Ik weet nog dat ik tegen Inge zei voordat ik weg ging: “als ik er maar niet vanaf val”. Nou mooi dat dat wel gebeurde! Heerlijk om op het paard over het strand te galopperen en te draven, totdat m'n paard achterna werd gezeten door een ander paard. Toen was er geen houden meer aan, vloog ik er over, belandde ik op het harde zand...., en sprong ik een minuut later weer op het paard dat er vandoor was gerend. Thuis aangekomen bleek de schade toch erger te zijn dan verwacht: flink veel pijn in m'n voet & pink en een onwijze bult op m'n oog. Helaas was de BazBus er al meteen dus werd onze geplande afscheidsbraai met Nick, Andy, Jan, Christina en Anne (meisje uit Duitsland) ingeruild voor wat vlees en sla in aluminium folie voor onderweg. Binnen twee minuten iedereen gedag gezegd en gehinkeld naar de BazBus voor onze laatste bestemming: Port Elizabeth (ook wel PE). We hadden een dorm geboekt maar kennelijk was er iets verkeerd gegaan waardoor we een eigen prive kamer hadden geboekt. Kwam weer geweldig uit, omdat we voor het eerst een eigen badkamer hadden en ik rollend naar de badkamer kon! De dag daarna ipv het Ado Elephant Park de dag doorgebracht in het ziekenhuis. Ik ben echt zo dankbaar dat het paard niet op me heeft gestaan en ik alleen een gebroken pink, een gekneusde voet, wat beurse plekken en een blauw oog heb! Gelukkig heb ik nu krukken en kan ik me weer een beetje verplaatsen. Ook bloed laten prikken meteen, echt bizar: in twee weken tijd zonder medicijnen zijn m'n bloedplaatjes zelfs gestegen! Dus met een heerlijjk, half mank, gevoel begin ik morgen aan ons derde deel van het Africa avontuur: de Nomad overland tour!!!!

Mijn conclusie over reizen met de BazBus: Als je alleen reist is het echt een geweldige mogelijkheid om de gardenroute af te leggen. Je ontmoet veel mensen met wie je samen kan optrekken. Een nadeel is dat hij niet op woensdag en zondag rijdt, waardoor je niet heel flexibel bent. Met meer dan twee personen is eigen vervoer handiger omdat je telkens taxi's en shuttlebusjes moet betalen om naar excursies te gaan. Ga je voor goedkoop, dan is eigen vervoer beter. Ga je voor gezelligheid, heb je de tijd en wil je veel backpackers ontmoeten? Dan is de BazBus top!!