Slow down, it's cape town

De tijd van aftellen is aangebroken: nog maar twee weken bij Agapé in Grabouw! Ik geniet al van elke dag, maar vanaf morgen moet ik nog maar extra genieten van elke dag aangezien het zo voorbij is ;) De afgelopen twee weken heb ik een hoop leuke, grappige, interessante, verbazingwekkende en hartverscheurende dingen meegemaakt. Met deze blog hoop ik jullie een beetje mee te nemen in het leven hier & te informeren over de hoogtepunten van de afgelopen weken. De titel van de blog “Slow down, it's cape town” zag ik op een ansichtkaart en is zo typerend! Alles gaat hier op z'n dooie gemakkie: 50 km/u rijden op een snelweg waar het limiet van 120 km/u geldt, en 20 minuten bij de kassa wachten terwijl er 1 persoon voor me stond. Na 20 minuten bleek dat we toch beter een andere rij konden nemen aangezien ze aan het wachten was op een manager maar niet instaat was om dit aan ons te vertellen. Ach, mooie gelegenheid om even te whatsappen met het thuisfront aangezien de supermarkt wifi had ;) Verder is het heerlijk om niet een overvolle agenda te hebben. Ben benieuwd hoe snel m'n agenda vol raakt als ik weer terug in NL ben, of dat ik de “Afrikaanse vrijheid & flexibiliteit” vast kan houden;)

Ik geniet zo van het spelen met de kids: de kinderen van de childrens homes, van Asiphe (kinderen met een handicap), van de Special-Need-School, uit de omgeving en van de (kleuter)scholen.
De kinderen hier vinden het heerlijk als je ze kietelt! Zonder speelgoed kan ik uren vullen met die kids door elkaar achterna te zitten, elkaar te kietelen, elkaar op de grond proberen te krijgen en lekker te stoeien. Mijn haar is ook populair en heb al menigeen misvormde staarten en vlechten in m'n haar gehad, uiteraard gemaakt door de meiden hier.

Het toppunt de afgelopen twee weken was wel de tweedaagse training van Senecio, een non-profit organisatie die zich bezighoudt met de zorg & mogelijkheden voor kinderen met een beperking (geestelijk/lichamelijk), waarvan drie grote onderdelen fysiotherapie, voeding en de positionering van het kind zijn. Ze trainen de caregivers (zoals de eerdergenoemde huismoeders van Asiphe) zodat zij dit op een correcte manier kunnen uitvoeren bij de kinderen. Wij kregen de eer om als vrijwilligers mee te gaan met de caregivers van Asisphe naar de training. Het was onwijs interessant! Ik heb erg veel geleerd over de “positioning & feeding” van een gehandicapt kind. Ook het spelen met een gehandicapt kind is voor mij een stuk makkelijker geworden nu. Iets heel simpels wat ik opstak: een kind met een disability mag vies worden tijdens het eten! Een klein kind dat zelf probeert te eten en helemaal onder het eten zit is schattig, maar een gehandicapt kind wordt vaak helemaal schoon gehouden met slabbetjes. Zodra er maar een spetter eten op het gezicht zit wordt dat weggehaald. Hoe heerlijk is het om lekker te kliederen met eten. Ook wordt het eten er vaak snel ingepropt terwijl het ademen zo belangrijk is & er zoveel uit een eet-moment gehaald kan worden: praten met het kind over het eten, vertellen wat het kind überhaupt eet (vaak is het een gepureerd) en het kind zelf proberen te laten eten. Allemaal dingen die logisch klinken maar niet worden uitgevoerd. Ook heb ik onwijs veel over het aannemen van de juiste houding geleerd, bijvoorbeeld in een rolstoel, sta-raam of liggend op de grond. Alles met als doel het lichaam van het kind te verbeteren. Na de training merkte ik dat er bij Asiphé zeker nog wat dingen te verbeteren zijn, dus ik ben benieuwd hoe de huismoeders het oppakken! Het helpen bij Asiphe is na de training echt een wereld van verschil. Ik heb nu ook verstand van de taken die worden uitgevoerd, dus ik kan veel meer eigen initiatief nemen nu! Ik heb onwijs veel lol met de kinderen van Asiphe doordat ik de tijd neem en lol maak tijdens het eten en lekker speel met ze tijdens momenten dat er niets is ingepland. Er valt zoveel uit de kinderen van Asiphe te halen, zonde om dat niet te proberen.
Voor de volgende vrijwilligers ga ik vanaf morgen samen met Inge een plan opstellen met handige tips waarvan het fijn is dat de vrijwilligers dit weten voordat ze beginnen bij Asiphe (bijvoorbeeld tips voor hete eten geven en het spelen).

Bij het gezin van Karlien & Fergu is er een nieuwe “poetsvrouw”, Anna. Ze is vorige week met haar man en tweelingzus vanuit Zimbabwe naar Zuid-Afrika gereisd met de bus om hier te komen werken. Ze heeft twee schattige kinderen achtergelaten in Zimbabwe om hier geld te verdienen zodat ze over een paar maanden weer een aantal weken terug kan om haar kinderen te verzorgen. Tot die tijd past haar moeder op de kinderen in Zimbabwe. Ik vond dit zo'n heftig verhaal! Zeker omdat ik het eerder hier heb gehoord dat ouders hun kinderen achterlaten in Zimbabwe om hier geld voor te kunnen verdienen. Anna vroeg aan Inge & mij of we meekwamen om haar huisje te bekijken. Ze is ingetrokken bij haar broer, die hier al een aantal jaar werkt en een huis huurt van iemand anders. Het huis bestaat uit een woonkamer met een bank & twee stoelen, een keuken bestaande uit 2 pitjes en op de eerste verdieping drie bedden voor vier personen. Ze hebben een harde werkmentaliteit, wel even wat anders dan de meeste mensen hier in Zuid-Afrika. Inge & ik zijn er 1,5 uur op visite geweest en we hebben veel gelachen en gepraat over de verschillen tussen Nederland, Zimbabwe & Zuid-Afrika. Bijvoorbeeld over waar we onze prioriteit hebben liggen bij het besteden van ons geld. In Zimbabwe is de eerste prioriteit “eten”. Als ze maar iets te eten kunnen kopen en geen honger hoeven te lijden, zijn ze blij omdat ze erg weinig geld hebben. Terwijl in Nederland status zo belangrijk is: “gezien worden” door bijvoorbeeld nieuwe kleding, sociale contacten & veel leuke dingen doen/nieuwe dingen zien. Een leuke vraag om over na te denken: “Waar leg jij je prioriteit bij het besteden van je geld?” Het heeft mij zeker aan het denken gezet.
Zimbabwanen zijn niet erg gewild in Zuid-Afrika omdat ze “banen inpikken”, maar ach ze moeten gewoon solliciteren voordat ze een baan krijgen. Waarschijnlijk werken ze dus gewoon harder en ben ik van mening dat de Zuid-Afrikanen niet mogen klagen ;) Komende woensdag zijn we uitgenodigd om de beruchte Zimbabwaanse mieliepap bij hen te komen eten. Erg typerend voor hun cultuur: ze hebben zo weinig geld & middelen, maar staan er op dat we bij ze komen eten. Ik ben benieuwd! Leuk om lokaal eten uit te proberen, want tot nu toe hebben we alleen normale gerechten gegeten die we thuis in Nederland ook eten.

De kinderen hier zien er zo vrolijk uit dat je vaak vergeet dat ze een naar verleden hebben. Als je dan het verhaal hoort van een jongen (van 14 jaar) die nog geen paar jaar geleden drugsverslaafd was en nu zo heerlijk op z'n plekje is hier, doet dat zeker wat met me. Zeker om te zien wat er nu van hem terecht is gekomen: een stoere jongen die zo heerlijk samen speelt met z'n broertjes en helpt bij technische klusjes, bijvoorbeeld het vervangen van onze gasfles!;) Of een heerlijk actief acrobatisch jongetje, net een “aapie”, waarvan ik hoor dat hij slachtoffer was van (foetaal) alcohol syndroom. Naast dat hij erg klein is, is er verder niets meer van te zien! Echt super hoe hij hier is opgevangen! Een citaat van Gerrit & Ami (oprichters van Agapé): “We love our children and think they are very special. In the early days when the children's home was still a dream, we often said that if Father gives us a children's home one day, it will be without the stigma often attached to one. It will be a home – a normal home with a mom and dad who love each child as their own. Where in a “normal” children's home the children would envy children outside – we want the children outside to envy our children and want to be in their position.” Dit is echt precies wat ik nu zie bij Agapé. De kinderen hebben het hier echt super goed en zie zulke vrolijke gezichten!

Als ik hoor wat er met sommige kinderen is gebeurt, bijvoorbeeld hoe een moeder een kind probeerde te killen nadat het geboren was (mislukte actie) of dat een moeder teveel alcohol dronk tijdens de zwangerschap, is het zo makkelijk om zo'n moeder te veroordelen. Maar vaak weet je de reden die zich er achter verschuilt niet en is God alleen de enige die zo iemand kan en mag veroordelen. (Als voorbeeld een baby die door zijn moeder is achtergelaten waarbij je denkt: waarom?! Blijkt uiteindelijk dat de moeder was verkracht maar ze de baby wel een leven gunde. Ze zich hier alleen voor schaamde en stiekem de zwangerschap heeft afgemaakt. Hoe geweldig is het dat ze niet kiest voor abortus maar nog de baby een leven gunt). Zo belangrijk dus om niet meteen iemand te veroordelen. :)

De weekenden waren ook weer top! Lekker veel van de omgeving gezien!
Inge & ik hebben de tafelberg beklommen in, jawel, 1,5 uur! De klim viel echt reuze mee! Een kleine tegenvaller was het “witte tafellaken” (een wolkenlaag) die zich over de berg had verplaatst toen we de top bereikten. We zagen nog net een hand voor ogen, maar verder niets van de omgeving. Met als gevolg dat we snel met de kabelbaan naar beneden waren gegaan voordat die werd gesloten vanwege de harde wind.
En jawel......., na vele pogingen, is hij er vorig weekend dan uiteindelijk geweest; mijn eerste Afrikaanse braai! Samen met Tessa & Faizel & Noah en de gezinnen van Fergie & Karlien en Selwyn (Braaibaas) & Maria hebben we genoten van vlees en salades. Verder hebben Inge & ik genoten van een Summerset Concert in het Kirstenbosch (prachtige botanische tuinen). Er hing een chille sfeer met allemaal jongeren en gezinnen die onder het genot van een concert lekker aan het picknicken waren. Ook zijn we lekker naar het strand geweest. Zoals de surfers en gekleurde huisjes op het strand in Muizenberg voor ons een attractie waren, zo waren wij een ware attractie op het strandje in St.James. Een plek met een waterpoel gelegen aan de zee, waar de lokale bevolking zich had genesteld en waar kennelijk niet veel blanken of toeristen komen. We werden lekker aangekeken en een paar meisjes kwamen op ons af om te vragen waar we vandaan kwamen.

Zoals vorig weekend een heerlijk uitrust-weekend was, zo moet ik van afgelopen weekend nog zeker even bijkomen! Van donderdag op vrijdag nacht heb ik de nacht alleen doorgebracht in het ziekenhuis op een stoel naast het bed van een kindje van Asiphe. Van 18:15 tot 09:50 (15,5 uur!) de luiers & lakens van het bed verschoond en het meisje in de gaten gehouden. Ze lag aan het infuus maar sliep gelukkig een paar uur zodat ik ook even m'n ogen dicht kon doen! Op de kamer waren nog 5 andere baby's met moeders ernaast. Deze spraken allemaal Xhosa met elkaar, dus ik heb maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat zinnen te leren, wat die vrouwen uiteraard geweldig vonden;) “Molo, Unjani? Ndiphilile wena? Nam ndiphilile. Ndikuhloniphile. Unobubele.” Zo een greep uit m'n Xhosa-vocabulaire, succes met de google-translate;) Het was een lange nacht, maar het was wel fijn dat ik iets kon doen waar ze me bij Agapé echt voor nodig hadden!

Gelukkig kon ik na deze heftige nacht 1 nacht normaal slapen, want de nacht daarna stond de Ladiesnight op het programma, georganiseerd door Inge & mij voor de meiden van de childrens homes. We hadden onze woonkamer vol gelegd met allemaal matrassen. De meiden hier noemden dit een groot “Christmas bed”. Met 9 meiden hebben we genoten van muffins bakken & versieren, maskertjes met als gevolg een komkommergevecht, een meidenfilm via de beamer, the cup-song en uiteraard lekker veel lol hebben. Echt super dat we hier zo'n groot huisje hebben waar dit mogelijk is! Vandaag, zondag, zijn Inge & ik samen met Tessa en Luzanne naar Stellenbosch gegaan voor een wijnproeverij. 5 wijnen geproefd en daarna lekker geluncht in stellenbosch. Op de terugweg de toeristische route genomen via Franshoek en genoten van het uitzicht over de wijnvelden.

Tot slot: vorige week waren mijn bloedplaatjes, na een week medicijnen, gestegen naar 188 en deze week waren ze, zonder medicijnen, 171! Een mens is gezond als de bloedplaatjes tussen de 150 en 450 miljard per liter bloed zitten, dus …. perfect! Hopelijk ga ik gewoon keihard genezen;) Het blijft uiteraard nog even spannend of het aantal bloedplaatjes zakt gedurende de weken zonder medicijnen. Ik hoop een (minder zware) kuur te krijgen voor de weken dat we gaan reizen door alle verschillende landen, met waarschijnlijk geen goede ziekenhuizen.